راهنمای محلی خوزستان

چرا مسجد جامع شوشتر به روی گردشگران بسته است؟

یک دوستدار میراث فرهنگی می‌گوید: مسجد جامع شوشتر با همه جاذبه‌ فرهنگی، هنری و تاریخی به علت بسته ‌بودن در ورودی آن و شرایط متعدد دیگر در معرض دید گردشگران قرار ندارد.

ابوالفضل مهدی‌پور در گفت‌وگو با ایسنا، توضیح داد: در بیشتر اوقات گردشگران و علاقه‌مندان خارجی و داخلی با در بسته مسجد جامع شوشتر روبه‌رو هستند و در مسجد فقط هنگام نماز و به صورت موقت باز می‌شود.

او با بیان این‌که مسجد جامع شوشتر مانند موزه از جذابیت‌های معماری، تاریخی و فرهنگی برخوردار است افزود: به اعتقاد بسیاری از کارشناسان باتجربه این مسجد از جمله مساجد شبستانی و ستون‌دار به سبک خراسانی است که بعد از مسجد جامع فهرج و تاری‌خانه دامغان و نیز مسجد جامع نایین جزو قدیمی‌ترین مساجد ایران به شمار می‌آید.

این دوستدار میراث فرهنگی معتقد است: با توجه به قدمت و کاربرد هنرهای تجسمی و معماری و از همه مهم‌تر با توجه به این‌که بخشی از فرهنگ مردم با این بنا درآمیخته شده است باید به مسجد جامع شوشتر به عنوان یک موزه نگاه کرد.

وی با اشاره به این‌که مسجد جامع شوشتر از سال‌های گذشته زیر نظر اداره اوقاف قرار دارد، خاطرنشان کرد: اداره اوقاف به عنوان متولی این بنای تاریخی هیچ‌گونه هزینه‌ای برای مرمت مسجد متقبل نمی‌شود و تمام مرمت‌ها و ساماندهی‌ها به دست اداره میراث‌ فرهنگی صورت می‌گیرد.

مهدی‌پور اضافه کرد: با توجه به آسیب‌هایی که در سال‌های اخیر بر اثر عوامل جوی و گذشت زمان به مسجد وارد شد در راستای حفاظت و صیانت این اثر ارزشمند تاریخی عملیات مرمت، بازسازی و استحکام‌بخشی قسمت‌های آسیب‌دیده به صورت مستمر ادامه دارد.

او با بیان این‌که با گذشت زمان، مصالح به‌کار رفته در بناهای تاریخی دچار فرسودگی می‌شوند، تاکید کرد: لازم است هر سال قسمت‌های مختلف مسجد جامع که بیشتر در معرض خطر قرار دارند مرمت شوند.

مهدی‌پور گفت: همچنین مناره‌ مسجد جامع که ممکن است به علت شکستگی لوله‌های آب شهری دچار تزلزل شود باید به صورت دوره‌ای مورد بازدید کارشناسان مربوطه قرار بگیرد.

مسجد جامع از بناهای تاریخی و اسلامی شوشتر و استان خوزستان است. ساخت این مسجد در شهر باستانی شوشتر بعد از فتح مسلمانان و اسلام آوردن مردم در سال ۲۵۴ قمری در زمان سیزدهمین خلیفه عباسی «المعتزبالله المتوکل» که در زمان امام حسن عسکری (ع) خلافت می‌کرد آغاز شد. این بنای تاریخی در سال ۱۳۱۵ با شماره ۲۸۶ در فهرست آثار ملی ایران به ثبت رسید و مالکیت آن در اختیار اداره اوقاف گذاشته شد.

منبع: ایسنا

گشایش نمایشگاه هوایی راهیان نور در دزفول

بیست‌ودومین نمایشگاه هوایی راهیان نور پایگاه چهارم شکاری وحدتی دزفول برای به نمایش گذاشتن بخشی از توان نظامی نیروهای مسلح جمهوری اسلامی گشایش یافت.

به گزارش خبرگزاری تسنیم از دزفول، نمایشگاه بزرگ هوایی راهیان نور در پایگاه چهارم شکاری وحدتی دزفول تا 22 اسفند میزبان بازدیدکنندگان خواهد بود؛ این نمایشگاه در حوزه‌های توانمندی و تجهیزات نیروی هوایی، پرواز جنگنده‌ها بر فراز نمایشگاه، بازآماد و تعمیرات هواپیما و همچنین بخش فرهنگی در حال برگزاری است.

از جمله هواپیماها، پهپادها و موشک‌های ارائه شده در این نمایشگاه می‌توان به هواپیماهای F14 ، F4 ،F5 ، PC-7 ، F7 ، MIG-29 ، SU-24 ، نفربر آبی‌خاکی BTR ، موشک‌های ستار و سجیل و زوبین و پهپادهای آرش و کمان12 اشاره کرد.

نمایشگاه هوایی راهیان نور دزفول شامل غرفه تجهیزات هوایی، نظامی، موشکی، پهپادی و همچنین غرفه های فرهنگی و هنری است و در حاشیه آن جنگنده های شکاری نیروی هوایی در 2 نوبت صبح و عصر به انجام پرواز نمایشی می پردازند.

نمایشگاه هوایی راهیان نور نیروی هوایی از جمله جاذبه‌های گردشگری دوران دفاع مقدس در خوزستان است که هر سال مورد استقبال گسترده کاروان‌های راهیان نور و مسافران نوروزی قرار می‌گیرد. پایگاه چهارم شکاری دزفول با اجرای یک هزار و 515 سورتی پرواز برون مرزی در دوران دفاع مقدس نقش مهمی در بمباران مواضع دشمن بعثی و پشتیبانی از رزمندگان داشت.

دزفول در شمال استان خوزستان در دوران دفاع مقدس مورد اصابت 176 موشک دوربرد، 489 بمب و راکت و پنج هزار و 821 گلوله توپ دشمن قرار گرفت.

آشنایی با ساز رباب خوزستانی (ربابه)

رباب خوزستانی، سازی یک سیمه و از نوع زهی آرشه‌ای است که معمولا روی کاسه آن، پوست بره می‌کشند.

همشهری آنلاین – محمد بلبلی: رباب صدایی محزون دارد و تنها به صورت تکنوازی مورد استفاده قرار می‌گیرد. معمولاً نوازنده رباب، خود نقش خوانندگی را بر عهده دارد. رباب، که کولی‌های عرب‌زبان خوزستان آن را «ربابه» می‌نامند از خانواده سازهای زهی-آرشه‌ای است.

رباب از جمله سازهای رایج در میان عرب‌های خوزستان است و نوعی از آن‌ که کاسه طنینی فلزی دارد، گلن یا گالن نامیده می‌شود.

گر چه این ساز با رباب بلوچستان هم نام است ولی هیچ شباهتی به آن ندارد.

رباب به جز خوزستان، در اکثر کشورهای حاشیه خلیج‌فارس و شمال آفریقا نیز دیده می‌شود. رباب توسط عرب‌های ایرانی در خوزستان متداول شده‌است.

این ساز در کشورهای دیگری چون مراکش، یوگسلاوی، هندوستان، آمریکا و جنوب، جنوب شرقی و شمال آفریقا نیز با نام‌های دیدگر ساخته و نواخته‌می‌شود.

به طور کلی سازهای زهی یک وتری با کاسه‌های گرد یا چهار گوش از جمله سازهای بدوی مورد استفاده انسان در سراسر جهان هستند و نمی‌توان آنها را متعلق به یک فرهنگ خاص دانست.

در خوزستان دو نوع رباب با کاسه طنینی چوبی و کاسه طنینی فلزی مرسوم است. رباب با کاسه طنینی چوبی، کاسه‌ای چهارگوش دارد که دهانه آن با پوست پوشانده می‌شود. خرک نیز در نقطه معینی روی پوست قرار می‌گیرد. رباب یک وتر مویی(چند رشته از موی دم اسب) دارد و تنها سازی‌ست که وتر آن از مو ساخته می‌شود.

کولی‌های عرب‌زبان خوزستان گاه به جای کاسه چوبی، از گالن یا ظرف‌های مکعب مستطیل فلزی مانند چهار لیتری روغن استفاده می‌کنند. قسمت‌های جانبی گالن را می‌شکافند تا صدای بیشتری توسط ساز تولید شود.

در این نوع رباب، دسته‌ای چوبی از بالا یا میله فلزی را از پایین در گالن یا قوطی فلزی فرو می‌کنند. خرک چوبی نیز در نقطه معینی روی سطح جانبی و بالایی گالن قرار می‌گیرد.

رباب کوک ثابت ندارد و میزان کشش تنها وتر از مو ساخته شده آن ارتباط مستقیمی با وسعت صوتی صدای خواننده دارد. نوازنده با توجه به وسعت صوتی صدای خواننده، میزان کشش تنها وتر ساز را تغییر می‌دهد و آن را با صدای خواننده هماهنگ می‌کند.

رباب تنها ساز زهی بومی است که در خوزستان برای اجرای موسیقی سنتی عربی مورد استفاده قرار می‌گیرد. تمام فرم‌های‌سازی و آوازی با رباب قابل اجرا هستند و مهم‌ترین ساز در همراهی آواز است

کویر ابوغویر" منطقه‌ای برای کویرگردی

منطقه بیابانی ابو غویر که به کویر ابو غویر شهرت دارد در جنوبی ترین قسمت استان ایلام و در نزدیکی مرز استانی خوزستان و کشور عراق قرار دارد .

به گزارش خبرنگار خبرگزاری دانشجویان ایران(‌ایسنا)، منطقه ایلام، منطقه بیابانی ابوغویر که به کویر ابوغویر شهرت دارد، در جنوبی‌ترین قسمت استان ایلام و در نزدیکی مرز استانی خوزستان و کشور عراق قرار دارد. این منطقه در موقعیت جغرافیایی N3214 - ‌E4735 در غرب روستایی به همین نام واقع شده است. منطقه پوشیده از رمل‌های ماسه‌ای با پوشش گیاهی ضعیف است که قسمتی از آن نیز در کشور عراق واقع شده است.

دسترسی به کویر ابوغویر از طریق جاده ارتباطی دهلران به اندیمشک، بخش "موسیان"، دهستان "دشت‌عباس"، جاده خاکی روستای ابوغویر امکان‌پذیر است. پس از گذشتن از زمین‌های کشاورزی بخش دشت‌عباس شهرستان دهلران کویری بکر در کنار روستای ابوغویر وجود دارد که به کویر ابوغویر معروف است.

روستای ابوغویر در فاصله 10 کیلومتری روستای "چم‌هندی" واقع است. پوشش جانوری منطقه متشکل از مارهای مناطق بیابانی، انواع عقرب، انواع جکو و آگاما، سارگپه بیابانی، عقاب‌دشتی، جرد، پاکسواکی و... است.

متاسفانه به دلیل عدم تثبیت شن‌های روان در این منطقه، روستاهای حاشیه این منطقه بیابانی در معرض تهدید قرار گرفته‌اند.

توصیه می‌شود به دلیل نزدیکی این منطقه به نقطه صفر مرزی، برای بازدید از این منطقه از راهنمای محلی استفاده شود.

پوشش جانوری منطقه متشکل از مارهای مناطق بیابانی، انواع عقرب، جکو و آگاما، سارگپه بیابانی، عقاب دشتی، جرد؛ پاکسواکی و… است.

ناصر گل نظری/تسنیم

روستای صراخیه

تالاب شادگان یکی از بزرگترین تالاب‌های ایران است که در نزدیکی شهر شادگان در استان خوزستان قرار دارد. این تالاب زیستگاه گونه‌های بسیاری از پرندگان، گیاهان و آبزیان است.

در نزدیکی این تالاب تعدادی روستا از جمله روستای صراخیه قرار دارد که این روستا به عنوان یکی از روستاهای دارای جاذبه گردشگری خوزستان معرفی شده‌است.

روستای صراخیه که به ونیز ایران شهرت دارد، در منطقه‌ای بکر و در میان تالاب شادگان قرار گرفته است. این تالاب، از معدود تالاب‌هایی است که نامش به عنوان یکی از مهم‌ترین سرمایه‌های طبیعی منطقه و جهان، در فهرست سازمان بین‌المللی یونسکو قرار گرفته است.

حتما تاکنون نام شهر افسانه‌ای ونیز در پاریس به گوشتان خورده باشد و خیابان‌ها و کوچه‌های مملو از آب را دیده باشید که مردم برای رفت و آمد در آن در قایق استفاده می‌کنند، ولی به احتمال زیاد نام شهری در کشورمان که به ونیز ایران شهرت دارد را نشنیده باشید.

روستای صراخیه که به ونیز ایران نیز شهرت دارد، در منطقه‌ای بکر و در میان تالاب شادگان قرار گرفته است. این تالاب، از معدود تالاب‌هایی است که نامش به عنوان یکی از مهم‌ترین سرمایه‌های طبیعی منطقه و جهان، در فهرست سازمان بین‌المللی یونسکو قرار گرفته است.

خانه آن‌ها از وسط آب می‌گذرد، نه فقط خانه که زندگی در این روستا هر روز در کوچه‌های آبی شروع می‌شود و در خانه‌های آبی تمام. برای گذر از کوچه‌ها باید پارو زد تا از راهی به راه دیگر و از خانه‌ای به خانه دیگر رسید.

صراخیه، روستایی است کوچک در جنوب ایران در میانه تالابی بزرگ با خانه‌های ساده‌ای که در میان نیزار‌های سبز محصور شده‌اند. هیچ شباهتی به شهر تاریخی و افسانه‌ای ونیز ندارد، اما همین که کوچه‌ها آبی است و خانه‌هایش تا کمر در آب فرورفته شاید همین‌ها کافی بوده تا خیلی‌ها بگویند صراخیه، این روستای ایستاده بر تالاب شادگان، ونیز ایران است.

این روستا در نزدیکی تالاب شادگان در بخش خنافره، دهستان ناصری، شهرستان شادگان واقع شده است. سراخیه به‌عنوان یکی از روستا‌های قطب گردشگری خوزستان شهرت دارد. روستای سراخیه با بافت سنتی خود به ونیز ایران مشهور است، چون روی آب واقع شده و تنها وسیله رفت و آمد در این روستا قایق یا بلم است. اهالی روستا به زبان عربی صحبت می‌کنند.

همانطور که از شهرت روستای صراخیه بر می‌آید، برای رفت و آمد در روستا باید سوار بر قایق‌های چوبی شوید. این قایق‌ها، همان بَلَم هستند که شما را از میان نیزار‌ها می‌گذرانند تا بتوانید به روستای صراخیه رسیده و در آن گشت و گذار کنید. از مهم‌ترین جذابیت‌های سفر به این روستا، همین بَلَم سواری‌ها و گشت زدن در میان روستا است. شما می‌توانید با یکی از محلی‌ها، کل روستا را با قایق بگردید و البته اگر شرایط مناسب باشد و راهنمای شما هم تایید کند، در بخش‌هایی از تالاب هم شنا کنید.

یکی دیگر از جذابیت‌های روستای صراخیه، باب بودن بازی‌های محلی خاصی در آن است. کودکان این روستا به جای مشغول بودن به بازی‌های کامپیوتری مدرن، طناب‌کشی بازی می‌کنند و یا مسابقه‌ی قایق‌رانی می‌گذارند که شما هم می‌توانید اگر دلتان خواست، آن‌ها را همراهی کنید.

از دیگر جاذبه‌های ونیز ایران تماشای گله‌های گاومیش است که در این منطقه به وفور دیده می‌شوند. پرندگانی هم که به سمت تالاب کوچ کرده‌اند نیز امکان پرنده نگری را برای شما فراهم می‌کنند و می‌توانید حسابی از دیدن گونه‌های مختلف پرنده‌ها لذت ببرید. این گونه‌ها به خصوص در فصل زمستان که آب و هوای روستا معتدل است، به وفور در اطراف تالاب دیده می شوند.

سالانه مسافران و توریست‌های بسیاری برای قایق سواری در تالاب به این روستا می‌آیند

عکس:سید خلیل موسوی/مهر