راهنمای محلی خوزستان

منطقه سادات حسینی

منطقه سادات حسینی دارای چند روستا ﻭ ﺁﺧﺮﻳﻦ منطقه ﺷﻬﺮﺳﺘﺎﻥ ایذه ﺩﺭ ﻣﺮﺯ استانهای چهارمحال و بختیاری و کهگیلویه و بویر احمد محسوب می شود.

این منطقه در فاصله ۲۰ کیلومتری شهر دهدز قرار دارد ﻛﻪ ﺗﻜﻴﻪ ﮔﺎﻫﺶ ﻛﻮﻫﻬﺎﻱ ﺑﻠﻨﺪ ﻭ ﺍﺳﺘﻮﺍﺭ بلگوش از سلسله جبال رشته کوههای منگشت است ﻛﻪ ﺑﺎ ﻛﻮﻫﻬﺎﻱ ﺩﻳﮕﺮ ﮔﺮﺩﻥ ﻓﺮﺍﺯﻱ ﻛﺮﺩﻩ ﻭ ﻗﺪ ﻋﻠﻢ ﻣﻲ ﻧﻤﺎﻳﺪ.

منطقه سادات حسینی ﻫﻤﺎﻧﻨﺪ ﺗﺎﺑﻠﻮﯾﯽ ﻣﻨﻘﺶ ﺑﻪ ﮔﻞ، ﮐﻮﻩ، ﺑﺰ ﻭﺣﺸﯽ، ﮐﺒﮏ ﻭ ﺩﺭ ﯾﮏ ﮐﻼﻡ ﺗﻤﺎﻡ ﺯﯾﺒﺎﯾﯽ ﻫﺎﺳﺖ.ﭼﻠﭽﻠﻪ ﻫﺎﻱ ﺑﺎﻏﻲ، ﻧﻮﺍﻱ ﺑﻠﺒﻞ ﻛﻮﻫﺴﺘﺎﻥ ﻭ ﻗﻬﻘﻬﻪ ﻛﺒک های کنجکاو، مقبره امام زاده شهپیر در همجواری دریاچه کارون۳ و مقبره امامزاده ابوالخیر که همچون نگین زیبا بر بالای منطقه سادات حسینی میدرخشد و ﻧﺴﻴﻢ ﺍﺵ ﺑﻮﻱ ﻣﺸﻚ ﻣﻲ ﺩﻫﺪ ﻭ ﻋﻄﺮ ﺁﮔﻴﻦ، ﭼﻮﻥ ﺍﺯ ﺳﻮﻱ ﮔﻴﺎﻫﺎﻥ ﻣﻌﻄﺮ ﻋﺒﻮﺭ ﻛﺮﺩﻩ ﻭ ﺩﻣﻴﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﺑﺎﻻﺧﺺ سیب هایتنگ آب سفید ﺑﺎ ﻧﺴﻴﻢ ﺑﻬﺎﺭﻱ ﺷﻜﻮﻓﻪ ﻣﻲ ﺑﺎﺭﺩ ﻭ ﻫﻮﺍ ﺭﺍ ﻣﻌﻄﺮ ﻣﯿﮑﻨﺪ ﺻﺪﺍﻱ شر شر چشمه های آب سفید وآب سیاه ﻳﻚ ﺩﻡ ﻗﻄﻊ ﻧﻤﻲ ﺷﻮﺩ ﺩﺭ ﺧﻴﺎﻝ ﻧﻤﻲ ﮔﻨﺠﺪ ﻭ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺍﺯ ﺩﻳﺪﻧﺶ ﺩﭼﺎﺭ ﺷﻚ ﻭ ﺗﺮﺩﻳﺪ ﻣﻲ ﮔﺮﺩﺩﻛﻪ ﮔﻮﺋﻲ ﺧﻄﺎﻱ ﻫﻤﻪ حواس ﺩﺭ ﻛﺎﺭ ﺍﺳﺖ ﻛﺴﻲ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ منطقه ﺭﺍ ﺑﺒﻴﻨﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻳﺎﺩ ﺑﻬﺸﺖ ﻧﻴﻔﺘﺪ.

منطقه سادات حسینی ﻣﻨﻄﻘﻪ ﺍﻱ ﺍﺳﺘﺜﻨﺎﺋﻲ ﭘﻮﺷﻴﺪﻩ ﺍﺯ ﺩﺭﺧﺘﺎﻥ ﺳﺮﺳﺒﺰ ﻭ ﻣﺘﻨﻮﻉ ﺳﯿﺐ ، ﺑﺎﺩﺍﻡ ﻛﻮﻫﻲ ، ﺳﺮﻭ ، ﺯﺭﺩﺁﻟﻮ ، ﻫﻠﻮ ، ﮔﺮﺩﻭ ، ﺍﻧﻮﺍﻉ ﺍﻧﮕﻮﺭ ﻭ . . . ﺍﺳﺖ.

تالاب بین‌المللی شادگان

تالاب بین‌المللی شادگان در جنوب غربی ایران و در جنوب شهر شادگان در استان خوزستان واقع شده‌است و رودخانه جراحی بزرگترین تامین کننده آب این تالاب است این تالاب دارای تنوع زیستی غنی و جاذبه های گردشگری فراوان است.تالاب شادگان یا هورالفلاحیه از معدود تالاب هایی است که در سازمان بین المللی یونسکو به ثبت جهانی رسیده است. رفت وآمد در این روستا و بین روستاهای اطراف با قایق است و اهالی روستاهای صراخیه و رگبه ساکنان اصلی تالاب شادگان را تشکیل می دهند

عکس : مهدی پدرام خو/مهر

« زینه » ایل بختیاری

ایل بزرگ بختیاری در مناطق ییلاقی استان های چهارمحال و بختیاری و اصفهان ساکن هستند و با آغاز کوچ پاییزه، حدود ۱۴ هزار خانوار عشایری با ۱۲۶ هزار نفر جمعیت، همراه با بیش از یک میلیون و ۵۰۰ هزار راس دام سبک و سنگین به مناطق عشایری شهرستان های ایذه، مسجد سلیمان، لالی و اندیکا در استان خوزستان کوچ می کنند.

زنان عشایر که در گویش ایلیاتی، " زینه " خوانده می شوند، نقش بسیار مهم و برجسته ای در صحنه زندگی ایفا می کنند. به گونه ای که به جرات می توان گفت، ستون مهم زندگی سخت و دشوار عشایر کوچ رو، زنان هستند.

با توجه به فرهنگ زندگی عشایری که چنین نقشی را از دیرباز برای زنان تعریف کرده، کار زنان عشایری به شیوه های مختلف در خدمت رشد و توسعه اقتصاد خانواده قرار می گیرد. نقش پایاپای زنان در پرورش و نگهداری گوسفندان، تهیه و تولید محصولات متنوع دامی، مشارکت فعال در کشاورزی، بافتن قالیچه و گلیم و جاجیم وگبه و ساخت صنایع دستی زیبا، در کنار ایفای نقش همسری و مادری، آنان را به تکیه گاه محکم و استواری برای خانواده تبدیل کرده است. با این حال اغلب زنان عشایری از کمبودها و نارسایی های بسیاری رنج می برند؛ نارسایی هایی که به مانع بزرگی در راه رشد و شکوفایی استعدادهای آنان بدل شده است. زندگی در کوچ و عدم سکون در نقطه ای خاص و همچنین، رفت و آمد سالیانه میان ییلاق و قشلاق در مسیرهای طولانی و چندصد کیلومتری در حاشیه راه های مواصلاتی شهری و استانی، خود به خود خانواده های عشایر را دور از فضای شهر و روستا و امکانات گریزناپذیر شهرنشینی و توسعه نگاه می دارد و بنابراین، میزان دسترسی به امکانات آموزشی و بهداشتی را تا حداقل، تقلیل می دهد. دوری از امکانات رفاهی به دلیل زندگی در دل طبیعت و انس گرفتن با چارچوب های زندگی عشایری، زنان عشایر را زودتر پیر و شکسته می کند و دیری نمی پاید که رنگ جوانی از رخسار دختران کم سن و سال و حتی زنان جوان محو می شود. دختران عشایر به دلیل کمبود شدید دسترسی به مدارس شبانه روزی یا مقاطع تحصیلی ششم و هفتم متوسطه سیار، پس از گذراندن آموزش عمومی عطای تحصیل در مقاطع بالاتر را به لقایش می بخشند و استعدادهای سرشار آنان زیر دست مادرانشان صرف یادگیری اصول زندگی عشایری می شود.

عدم دسترسی به بهداشت به ویژه آموزش های مربوط به کنترل جمعیت و تنظیم خانواده، سهل انگاری مراجعات دهگردی پزشکان و بهورزان روستاهای پیرامون و اهمال زنان عشایر در پیگیری بهداشت و سلامت شخصی نیز، باعث شده تا زنان گاهی تا ۱۰ بار زایمان کنند و نسل اندر نسل، آموخته اند که در این دشوارترین لحظه زندگی هم مستقل و متکی به خود باشند که این اتفاق هم با توجه به شیوه زندگی برگرفته از فرهنگ عشایری و سختی های آن، توان بسیاری را از آنان به تحلیل می برد.

با وجود غلبه فرهنگ مردسالار در جامعه عشایری، اما می توان تایید کرد که زنان عشایر، علاوه بر آنکه تولیدکننده بیش از ۹۰ درصد اقلام زندگی اعم از خوراک و پوشاک و ملزومات بیتوته و سکونت هستند والبته، نقش بسیار کمرنگی در تصمیم گیری ها و تعیین کننده خط مشی زندگی دارند، اما جای خالی آنان در لحظه لحظه زندگی این اقلیت طبیعت‌نشین به شدت محسوس و آشکار است.

عکس:عباس پوستین دوز/مهر

طبیعت تالاب هورالعظیم

هور العظیم یا (هور بزرگ الهویزه)، بزرگ‌ترین تالاب استان خوزستان و یکی از بزرگ‌ترین تالاب‌های داخلی ایران است که در غرب استان خوزستان در انتهای رود کرخه در منطقه مرزی دشت آزادگان قرار دارد.این تالاب از آب‌های مازاد رود‌های کرخه، دویرچ و اروندرود تشکیل شده است. مساحت این تالاب که توسط اداره کل محیط زیست خوزستان مشخص شده حدود ۱۱۸ هزار هکتار است که حدود یک سوم آن در ایران و بقیه آن در کشور عراق است.

میلاد حمادی

خانه مرعشی شوشتر، شاهکار معماری قاجار

شوشتر یکی از شهر‌های استان خوزستان است و در قسمت جنوب غربی ایران واقع شده است. این شهر، به شهری باستانی معروف است و تاریخچه‌ی سکونت در آن به بیش از پنج هزار سال قبل بازمی‌گردد،

شوشتر یکی از شهر‌های استان خوزستان است و در قسمت جنوب غربی ایران واقع شده است. این شهر، به شهری باستانی معروف است و تاریخچه‌ی سکونت در آن به بیش از پنج هزار سال قبل بازمی‌گردد، پس عجیب نیست که شوشتر مملو از آثار باستانی عجیب و مخصوص به خودش باشد. یکی از این آثار باستانی، خانه مرعشی شوشتر است. این خانه، از آن دست خانه‌های مجللی بوده که زمانی شکوه و جلال زیادی داشته است.

خانه مرعشی شوشتر، شاهکار معماری قاجار

خانه مرعشی در بافت قدیمی شوشتر قرار گرفته است. این خانه علاوه بر بافت تاریخی و جذابش، قدمتی دارد که به دوران حکومت قاجار برمی‌گردد. این خانه در کنار مجموعه آبشار‌های شوشتر و در فاصله‌ی ۲۰۰ متری بقعه عباس واقع شده است که بازدید از آن را آسان‌تر کرده است. همانطور که گفته شد، قدمت ساخت این خانه به زمان قاجار برمی‌گردد. در آن زمان، مالک این خانه شخصی به نام سید محمد حسن مرعشی بود. او همراه با خانواده‌اش در این خانه زندگی می‌کرد. این خانه یکبار در زمان قاجار ساخته شده و یک بار در زمان پهلوی، بخش‌هایی به آن اضافه شده است. معماری که این بنا را در زمان قاجار ساخته بود، حاج محمد تقی معمار، از معماران برجسته‌ی دوران قاجار بود و معمار دوران پهلوی، استاد محمد علی هدایت بوده است. از جذابیت‌های خانه مرعشی همین است که دارای دو سبک معماری متفاوت است و اینکه خاندان مرعشی تا همین چند سال پیش در این بنای زیبا و کهن، ساکن بوده‌اند تا اینکه شهرداری این خانه را به دلیل قدمت طولانی‌اش از ایشان خریداری کرد و سپس در سال ۱۳۴۸ در فهرست آثار ملی ایران به ثبت رسید. یکی از ویژگی‌های منحصربفرد این خانه، محل استقرار آن است که بر بلندای صخره‌ای قرار گرفته است و به همین دلیل چشم‌انداز بی‌نظیری از سازه‌های آبی شوشتر را می‌توان از پنجره‌هایش نظاره کرد. نباید فراموش کرد که معماری این خانه، در نوع خودش از شاهکار‌های معماری قاجاری – پهلوی به حساب می‌آید و به قدری در ساخت آن دقت شده که حتی در زیرزمین آن نیز می‌توان ظرافت‌ها را به راحتی مشاهده کرد.

این خانه هم‌اکنون به دفتر پایگاه میراث جهانی سازه‌های آبی تبدیل شده است